Ebuzer

Cöl issiz ve sessizdi. Rebezede yer gök sanki bu karagünlü iki kahramani izliyordu. Ölüm yaklasmisti. Ebuzer karisina dönüp Kalk, su tepeye cikalim. Belki yiyecek bir ot buluruz da acligimizi gideririz. dedi. Kari koca bir müddet aradilarsa da yiyecek bir sey bulamadilar. Ebuzer zayif ve baygin düstü. Alninda ölüm terleri birikmisti. Geri döndüler. Firtina uguldayarak esiyor, cölün ortasinda hurma agaciyla ayakta tuttuklari parca parca olmus cadirlarini o yandan bu yana salliyordu. Ebuzerin dizleri tutmuyordu. Basi gögsünün üzerine düsmüstü. Iki kanadi kirilmis bir sahin gibiydi. Karisi, Ebuzerin yüzünde ölümün izlerini gördü. Ebuzer, vefakarligindan duydugu memnuniyeti gösteren yorgun ve hasret dolu bakislarla karisinin cehresini süzdü