Tas ve Ten

Ulya, bir heykel sergisi acmak üzere Almanyaya giderken yillardir birlikte yasadigi erkekle yol ayrimina varmis olduklarinin farkindadir. Bu beraberlikle asktan korunmus ama yüregini coraklastirmistir. Öte yandan teninde ve ruhunda ilk gencliginde yasadigi ve unutmak icin caba harcadigi büyük bir askin ve yikimin izleri vardir. Ulyanin gecmisini geri cagiran, susamis ruhunu canlandirip uykudaki bedenini uyandiran, Hamburgda, onu evinde konuk eden Sina olacaktir. Bu cocuksu genc adam, yirmi yil önceyle simdinin garip bir bicimde örtüstügü bir yanilsamaya, büyük bir altüst olusa sürükler dingin, durmus oturmus Ulyayi. Eski aski, cocugunun babasi Bnin imgesi ile Sinanin varligi birbirine karisir zihninde. Her sey bir tekrara dönüsmüs gibidir. Yalnizca dört gün sürse de genis mekan ve zamanlarda gezinen bu serüven, olgun bir kadinla ondan daha genc bir erkek arasinda, aciya tanidik, birbirine yabanci ve aykiri olmanin bastan cikarici duygu ortaminda yasanir. Öyle icten ve yogundur ki, sessizlik olmazlikla siddetlenen bir tutkuya dönüsür.



Tas ve Ten; bir askin yeniden tasarimi, gecikmis bir sicrama anidir. Iki insanin ölümcül acilar, düs yikimlari ve korkularla yazilmis kisisel tarihlerini ve yüreklerini birbirlerine acarken kaybetmeye yaktiklari agittir. Bölüserek suskunlugu asma duygusu, arzularin ve ruhun dünyasina özgürlestirici bir yolculuktur.

Inci Aral, tüm kitaplarinda oldugu gibi, kendine özgü yalin, zengin dili; bireysel yasamlari müthis bir nesnellikle aktarmadaki ustaligi; saglam kurgusuyla Tas ve Teni de farkli katmanlarda örüp dokuyor. Türkiyenin kaderini cizen olaganüstü dönemleri; o dönemlerin bambaska kisilere dönüstürdügü insanlari; kayip giden hayatlari; hesabi verilemeyen kaybolmus kisileri; sürgün ve göcmen olmanin yalnizligini, boyun egme olgusunu; gencler kadar, orta yasa varmis kadinla erkegin de ruh hallerini derinlemesine anlatiyor. Okurunu bir kez daha sürükleyici bir roman atmosferine cekip orada tutsak ederek.