Kücük Yesil Affedis Kitabi

Affetmek, affettigimiz kisinin davranislarini onaylamak degildir. Bu, onlarin bir zamanlar yaptigi seyin dogru, hakli ve onaylanabilir oldugu, yapilanlarin kabul edilebilir, önemsiz, cok da kötü olmadigi anlamina da gelmez.

Affetmek, affettigimiz kisiden daha büyük oldugumuzu göstererek, onu kendimize ebediyen borclu kilmak degildir. Yargilayici tanri konumundan, hosgörülü tanri konumuna gecmek, bagislanan kisiye kendisini günahkar olarak hissettirir, gercek bir affedis degildir.

Affetmek fedakarlik da degildir. Dislerimizi sikarak, bizi inciten kisiye katlanmamiz, güler yüz maskesi takinmamiz da gercek bir affedis degildir. Cünkü bu durumda gercek duygularimizi bastirmis oluruz. Bu tavir hem zordur, hem de hayatimizdan haz duygusunu calar.

Affettigimizde gecmisin bugünümüz üzerindeki yikici etkisini ortadan kaldiririz.

Affetmek, affettiginiz kisiyle aranizdaki benzerligi kesfetmektir. Affetmek, kendinize verdiginiz bir armagandir; kizginlik, öfke ve acidan özgürlesmektir.

Affetmek hayatimizda sevgi akisina izin vermektir.
Affetmek sevgiyi secmektir ve kendini sevmenin ilk kosuludur. Kendimizi ve baskalarini anlama kapasitemizi yükseltmenin en hizli yoludur.

Düsmanlarini affet; dostlarini da. En önemlisi, kendini affet Kendi fiziksel, duygusal, zihinsel, ruhsal