Ogullar ve Rencide Ruhlar

Bes yas insanin en olgun cagidir; sonra cürüme baslar. Ben Alper Kamu, birkac ay önce bes yasina bastim. Dogum günüm yaklasirken vaktimin büyük kismini pencerenin önünde, disardaki insanlari izleyerek geciriyordum. Hizlanarak, yavaslayarak, türlü sesler cikararak ve bir yerlere bakarak yasayip gidiyorlardi. Bir gün onlardan biri haline gelecegimi düsünmek beni hasta ediyordu. Ne yazik ki bundan kacis yoktu. Zaman acimasizdi ve ben hizla yasiyordum. Hayatimdaki tek iyi sey artik anaokuluna gitmek zorunda olmayisimdi. Zarardan kar. Uzun süre annem ile babama anaokulunun bana göre bir yer olmadigini anlatmaya calismistim aslinda. Bütün rasyonel dayanaklariyla. Hicbir ise yaramamisti maalesef. Illa ki uykumda kan ter icinde tepinmek, servis minibüsü kapiya geldiginde kücük capli bir sinir krizi gecirmek gibi yöntemlere basvurmam gerecekti derdimi anlamalari icin. Kepazelik. Insani kendinden utandiriyorlardi.