Nohut Oda

Elini sürmedigi bahce gözlerinin önünde yabana dönmüs, böylece kendisinden sonra ne hale gelecegini görmüstü. Gözü arkada kalmayacakti. Hayatta kalmayi basaranlar da bakacaklardi kendi baslarinin caresine. Konusmustu hepsiyle. Anlatmisti uzun uzun. Insanla nebatat arasinda küslük olmazdi ya zaten. Anlarlardi onu. Bakarsin duvari asar da ormana karisirlardi, o zaman her sey cok daha kolay olurdu. Hem zaten onlara inanci büyüktü. Kurudu sanirdin, iki damla yagmurla, hop, yeniden yeserirlerdi.

Gidenler, gidenlerin geride biraktigi esyalar, kalanlar, kediler... Icilen son caylar, baska bir hayatin gölgesinde yasamaktan kurtulamayanlar, sonu getirilemeyen sevgiler... Depremler, catirdayan aileler, terk edilen evler... Babalar, görüsürüz vaatlerine mahkm edilmis tükenmislikler... Anneler, kardesler ve cicekler... Yalnizliklar... Ama en cok her seye inat kücücük anlara kök salan görkemsiz mutluluklar...

Melisa Kesmez evlerin icinde, odalarin arasinda usul usul dolasirken, bir ayna tutuyor hayata Hayatin kuytularini, o kuytularda yan yana yeseren nese ve kederi gösteren bir ayna. Nohut Oda, incecik sizilarin, tatli gülümseyislerin kitabi...