Chemo: leven op de grens tussen wanhoop en vertrouwen

Chemo: een woord als een donderslag, een atoomontploffing. Voor wie te horen krijgt dat zij kanker heeft, staat de wereld stil. Als het verdict dan luidt: 'Chemo is als behandeling noodzakelijk', stort die wereld in. Als kanker- en chemopatiënte word je algauw op een zijspoor gezet. Dokters schrijven gemakkelijk een ziekenbriefje voor zolang de behandeling duurt. Je gewone, actieve leven wordt stopgezet. In het ziekenhuis verander je van subject in een 'te behandelen' object. Je voelt je naar de kant geduwd.
Ik kan me niet verzetten, niet tegen de zwarte stalker die kanker is, niet tegen chemo en radiotherapie. Ik kan alleen lijdzaam ondergaan. Wat niet wil zeggen dat ik geen vechter ben! Kankerpatiënt zijn is terugvechten. Ieder op een eigen manier. Ik wil me verzetten tegen de nevenverschijnselen van kanker en chemo: de angst, bij mezelf en in de ogen van anderen, de verpletterende moeheid, het onbegrip, de uitsluiting... Schrijven is mijn vorm van verzet.