Nie ma o czym mowic

Rzecz dzieje sie w przestrzeni miejskiej. Don Ivo mysli, ze jest w mafii wloskiej. Jan kompulsywnie czysci czysta lazienke. Caryca naduzywa perlistego smiechu. Artibus cytuje Dyskretny urok burzuazji . Jubiler na spotkaniu AA namawia wszystkich do stworzenia choru. Wilhelma Myszka kradnie czekolady. A Cyganka opowiada sny, nie po kolei.
Osobnym bohaterem Nie ma o czym mowic jest jezyk. Autentyczny. roznorodny stylistycznie. Fascynujacy!
Panie i panowie wysluchani uwaznie przez debiutujaca w literaturze Marte Szarejko nie zdradzaja tej najwazniejszej tajemnicy - jak znalezli sie poza glownym nurtem zycia? Opowiadaja jednak o swoich wlasnych, sekretnych regulach - narzuconych przez glosy, ktore adresuja swoje przeslania tylko do nich, albo przez opiekunow w schroniskach, gdzie bohaterowie znajduja namiastke utraconego domu. Czy sa wolni? Szczesliwi? Przystosowani? Zlaknieni powrotu do normalnosci? Trudno powiedziec, jesli sie nie jest z ich swiata. Lektura tej znakomitej, przekraczajacej gatunkowe granice ksiazki zmusza do jednego wniosku: nie wolno nam udawac, ze tego swiata nie ma lub ze znajduje sie gdzies daleko.
Marta Mizuro. Zwierciadlo