Sila rozumu

Geneza Sily Rozumu jest rownie zaskakujaca, jak tresc. Oriana Fallaci chciala jedynie napisac postscriptum zatytulowane Dwa lata pozniej, czyli krotkie uzupelnienie do trzydziestego wydania Wscieklosci i Dumy. (Ponad milion egzemplarzy we Wloszech, bestseller w kazdym z wielu krajow, w ktorych ukazaly sie przeklady.) Lecz gdy skonczyla prace, spostrzegla, ze napisala druga ksiazke. Fallaci wychodzi tym razem od barbarzynskich napasci oraz grozb smierci, na ktore wystawila ja Wscieklosc i Duma, a identyfikujac sie z Mistrzem Cecco, spalonym zywcem przez inkwizycje za swoja ksiazke w roku 1328, ukazuje nam sie jako Mistrzyni Cecca, zatwardziala i niepoprawna heretyczka, ktora siedem stuleci pozniej spotyka ten sam los. Pomiedzy pierwszym i drugim stosem znajdziemy bezkompromisowa analize tego, co Autorka nazywa Pozarem Troi, czyli Europy, ktora jej zdaniem nie jest juz Europa: jest juz Eurabia, kolonia islamu. (A Wlochy to bastion owej kolonii.) Dokonuje analizy wedlug klucza historycznego, filozoficznego, moralistycznego, politycznego, jak zawsze stawiajac czolo zagadnieniom, ktorym nikt nie osmiela sie stawic czola, i poslugujac sie zelazna logika. Sila Rozumu to hymn na czesc rozsadku i prawdy. Czytelnik znajdzie w niej niewyczerpane bogactwo faktow i przemyslen, takze w odniesieniach o charakterze osobistym. (Niezapomniany rozdzial, w ktorym Fallaci nazywa sie chrzescijanka-ateistka.) Znajdzie w niej rowniez niebywala dojrzalosc sadow i strony tchnace nieodpartym humorem. (Chociazby lisciki i fikcyjna kronike auto-da-fé, podczas ktorego Mistrzyni Cecca zostaje spalona zywcem.) Lecz przede wszystkim znajdzie w niej odwage i szlachetnosc duszy, ktorych tak bardzo nam dzis potrzeba.