Samotne wyprawy

Podroz to lopatologiczna nauka szczescia.
Zostawiasz wszystko co znasz.
Wyruszasz w nieznane.
Kiedy wieczorem kladziesz sie w hamaku i przytulasz glowe do swojego wlasnego ramienia, z calego serca dziekujesz Bogu, ze jest dla ciebie taki laskawy i zapewnil ci te fantastyczna mozliwosc spedzenia nocy w szalasie z palmowych lisci.
Bo gdybys musial zostac na dworze i zlapalaby cie tropikalna burza, bylbys mokry, zmarzniety i nie mialbys sie nawet w co przebrac, bo caly twoj bagaz nasiaklby deszczem.
Lezysz wiec czule wtulony w stechly hamak, a twoje serce spiewa hymny wdziecznosci.
Lubie podrozowac sama. Bez sztywnego planu, bez rezerwacji, bez zadnych zobowiazan. Jade tam, gdzie popchnie mnie ciekawosc, fascynacja, chec poznania czegos nowego.
Lubie przygody, lubie kiedy jest trudno. Lubie sie zmeczyc, zabladzic i odkryc cos tak zachwycajacego, ze brakuje mi tchu.
Podrozuje tylko lokalnymi srodkami transportu. Lodzia, wozkiem, autobusem, a jesli trzeba, to pieszo sciezka przez dzungle albo na szczyt gory. Spie w hotelach dla tubylcow i jem to co oni. Ubieram sie tak, zeby nie zwracac na siebie uwagi.
Podroz jest przygoda. Ksztaltuje charakter, zmusza do uczenia sie nowych umiejetnosci, wyzwala w czlowieku wewnetrzna sile.
Jak sie przygotowac do samotnej wyprawy?
Jak wybrac bilet lotniczy?
Jak sie spakowac?
Jak zwyciezyc nad strachem?
Jak sie chronic przed tropikalnymi chorobami?
Jak poradzic sobie w trudnych sytuacjach?
Jak przetrwac na koncu swiata?...