Manekiny

Gdy zacieraja sie szczegoly wczesniejszego zycia, dziecinstwo staje sie pomyslem na czlowieka, poetycka srednia, konfabulacja. Ta ksiazka pokazuje, jak mozna walczyc z niepamiecia o wiarygodny ksztalt dziecinstwa, jak po latach rozumiec i odzyskiwac ojca. Jest to rowniez opowiesc o szukaniu wlasnego glosu, o wysuwaniu sie na plan pierwszy pewnych, nieraz przypadkowych, form zycia i narracji. Jezeli wiec konfabulacja, to symboliczna i mityczna, czyli taka, w ktorej zycie zapisuje sie samo przez sie i gleboko.

Pewnie to jest najlepszy, jak dotad, tekst prozatorski Karola Maliszewskiego. Jakies mi sie to wydaje dojrzalsze, spokojniejsze, pelne fajnego humoru, autoironii w dobrym gatunku. Obecnosc Schulza jest ewidentna, ale jakby autor rozbrajal go, a jego Wywyzszenie obnizal i sprowadzal z mitycznego Drohobycza do chachlackiego Milogrodu.
Olga Tokarczuk

"Manekiny" wprawiaja w ruch wyobraznie, a ich intensywnosc oszalamia. Kazde zdanie niesie ze soba ladunek dodatkowych znaczen. To proza zadbana w kazdym elemencie, gotowa jak noworodek.
Agnieszka Wolny-Hamkalo