Solo (PROZA ŚWIATA)

Ksiazka jest laureatka Commonwealth Writers' Prize.

Solo to fascynujaca opowiesc stuletniego Ulricha, ktory ociemnialy siedzi samotnie w fotelu i podrozuje we wspomnieniach, plynnie przekraczajac granice czasu i przestrzeni. Jak w kalejdoskopie zmieniaja sie obrazy z Bulgarii, Gruzji, Niemiec i USA, a z nimi przyplywaja wspomnienia - burzliwa polityka, niespelniona milosc do muzyki, utracone uczucie, pasja do chemii. Zanim stracil wzrok, przeczytal w jakims pismie o papugach mowiacych jezykiem wymarlego plemienia. Jezykoznawcom nie udalo sie jednak zapisac drogocennego narzecza - wyczerpane przezyciami ptaki zmarly. Starzec czuje, ze tak jak one nosi w sobie szczatki dziedzictwa czasu, lecz zanadto ucierpial, zeby je komus przekazac. W samotnosci przyglada sie swemu zyciu, ktorego wspomnienie jest jedynym dowodem istnienia.

\"Zanim stracil wzrok, przeczytal w jakims pismie, ze grupa badaczy napotkala stado papug mowiacych jezykiem plemienia, ktore wyginelo wskutek niedawnej katastrofy. Zdumieni tym odkryciem, zamkneli papugi w klatkach i wyslali do swojego kraju, zeby jezykoznawcy zapisali szczatki zaginionego jezyka. Ale ptaki tyle juz wycierpialy, przypatrujac sie zagladzie plemienia, ze nie przezyly podrozy.
Starzec czuje silna wiez miedzy soba a tymi papugami. Ma wrazenie, ze tak jak one nosi w sobie szczatki pewnego dziedzictwa, lecz sam zanadto ucierpial, zeby cos komus przekazac.
Wlasnie dlatego znow przeczesuje wlasne zycie. Nie ma majatku ani spadkobiercow, a jesli w ogole posiada cos, co moglby zostawic potomnosci, to tylko jakas przydenna, trudna do odnalezienia gmatwanine.\"
fragment

\"Przedziwna ksiazka. I poetycka, i brutalna, pelna metafizyki jak z traktatu filozoficznego, i kontemplujaca banal ludzkiej egzystencji. Wznioslosc miesza sie tu z proza zycia, poszukiwanie absolutu i wielkosci konczy sie przejmujacym doswiadczeniem kleski i daremnosci istnienia - objawieniem, ktory daje spokoj. Precyzyjny styl Dasgupty nabiera gwaltownosci i rozmachu niczym porywajacy utwor muzyczny. Kolejne etiudy przenosza akcje z Sofii do Berlina, z Gruzji do Stanow Zjednoczonych, brawurowo wirujac miedzy swiatami. Wyobraznia Dasgupty nie zna zadnych granic\".
Malgorzata Rejmer

\"Fascynujaca ksiazka (...). Przyprawia o zawrot glowy, niosac czytelnika galopem przez manowce europejskiej historii. Stylistycznie wyrafinowana i niezapomniana w sposobie, w jaki mowi o czlowieczenstwie. Nuci melodie zycia wiedzionego solo, splatajac je w dysharmonijna symfonie kondycji ludzkiej (.). To ten rodzaj 'filharmonicznej' powiesci, ktory przypomina nam, ze zawsze bedziemy potrzebowac niezwyklych opowiesci o zwyklym ludzkim zyciu\"
The Guardian<\/P>"