Kontemplacja w dzialaniu

Ksiazka \"Kontemplacja w dzialaniu\" powstala w kregu osob zwiazanych z zalozonym przez Richarda Rohra Osrodkiem Dzialania i Kontemplacji w Albuquerque. Oprocz tekstow amerykanskiego franciszkanina przynosi rozwazania i swiadectwa jego przyjaciol, ktorzy
w swoich poszukiwaniach duchowych przewineli sie przez Osrodek. Szerszy zespol autorow, roznorodnosc ich zyciowego i medytacyjnego doswiadczenia i zajmowanych w zyciu postaw decyduje o tresciowym bogactwie przekazu. Wszystkie relacje przenosza doswiadczenie medytacyjne w realny, pelen niepokoju i zagrozen swiat, pokazujac, jak praca nad wlasna duchowoscia potrafi zamienic sie w dzialanie, ktorego owocem sa: wybaczenie, porozumienie i szacunek dla innych.
\"Modlitwa nie polega na unikaniu rozproszen, tylko wlasnie na tym, jak sobie
z rozproszeniami radzisz. Kontemplacja nie jest unikaniem problemu, tylko codziennym scalaniem z problemem i znajdowaniem jego zupelnego rozwiazania. W kontemplacji szybko i pokornie uczysz sie, ze prawdopodobnie tak, jak robisz cokolwiek, tak robisz wszystko. Jesli jestes brutalny w swej wewnetrznej reakcji na wlasna malosc i grzesznosc, tak samo zapewne bedziesz obcowal z ludzmi, a nawet uprawial polityke - brutalnie\".
Richard Rohr
Fragmenty:
(...) Pierwsze spojrzenie rzadko ma w sobie wspolczucie. Za bardzo zajete jest rozwazaniem siebie samego i wczuwaniem sie w siebie: \"Jak to mnie dotknie?\" albo: \"Jakiej reakcji wymaga moje samopostrzeganie?\", albo jeszcze: \"Jak moge odzyskac kontrole nad ta sytuacja?\". To nas prowadzi ku implozji, ku zajeciu sie soba, do niezdolnosci wejscia
w komunie z drugim czlowiekiem albo z chwila. Innym slowy, najpierw odczuwamy wlasne uczucia, zanim bedziemy zdolni odniesc sie do sytuacji i emocji drugiej osoby. Dopiero gdy Bog nauczy nas, jak zyc \"bezbronnie\", mozemy od razu stanac po stronie drugiego czlowieka - z nim i dla niego, pogodzic sie z nim i z chwila. Niezbedna jest do tego dluga praktyka. Moze dlatego wielu ludzi mowi wrecz o swojej \"praktyce duchowej\"?
(...) Modlitwa nie polega na unikaniu rozproszen, tylko wlasnie na tym, jak sobie
z rozproszeniami radzisz. Kontemplacja nie jest unikaniem problemu, tylko codziennym scalaniem z problemem i znajdowaniem jego zupelnego rozwiazania. W kontemplacji szybko i pokornie uczysz sie, ze prawdopodobnie tak, jak robisz cokolwiek, tak robisz wszystko. Jesli jestes brutalny w swej wewnetrznej reakcji na wlasna malosc i grzesznosc, tak samo zapewne bedziesz obcowal z ludzmi, a nawet uprawial polityke - brutalnie. Z autobiografii Dzieje duszy sw. Teresy z Lisieux dowiemy sie, jak pewna kobieta przezwyciezyla to rozproszenie. Ta mloda zakonnica kontemplacyjna codziennie zmagala sie z irytacja, osadami, pragnieniem ucieczki od towarzyszek-siostr w klasztorze. Zderzala sie z wlasnymi sprzecznymi motywami i malostkowoscia. Ciagle zamartwiala sie o tych, ktorzy dzialali na misjach. Lecz jej celem zawsze bylo wspolczucie i komunia. Cierpiala z powodu bezsilnosci, kiedy liczac na to, ze wreszcie bedzie sie mogla przez to przedrzec i zaczac kochac. Wytrzymuje napiecie w sobie samej (to istota kontemplacji), a tymczasem to ona jest pozytywnym rozwiazaniem tego napiecia. Teresa zawsze docierala do drugiego spojrzenia.
Przechodzenie do drugiego spojrzenia zajelo mi spora czesc zycia. Z natury mam krytyczny umysl i wymagajace serce. Jestem niecierpliwy. Jest to moj dar i przeklenstwo zarazem, co jest oczywiste. Wydaje sie, ze nie moge miec jednego bez drugiego. Nie moge ryzykowac utraty kontaktu z moimi aniolami i moimi demonami. Jedne i drugie sa dobrymi nauczycielami. Pozwala na to zycie w ciszy i samotnosci i nieodmiennie prowadzi mnie ku drugiemu spojrzeniu, spojrzeniu wspolczucia, spojrzeniu na nasze zycie z pozycji Boga. Moje wnetrze jest w gruncie rzeczy wszystkim, co mam i wszystkim, co moge dac, chociaz nie zawsze to czynie.
(z rozdzialu Kontemplacja i wspolczucie. Drugie spojrzenie)<\/P>"