Cuda Ojca Pio

Niniejsza ksiazka opisuje wszystkie te zjawiska, ktore do San Giovanni Rotondo przyciagaly tlumy i o ktorych mowiono jako o cudach Ojca Pio: stygmaty - krwawiace przez piecdziesiat lat rany, ktorych zadnemu z lekarzy nie udalo sie wyleczyc badz wyjasnic; tajemniczy zapach roztaczajacy sie wokol osoby zakonnika; temperatura ciala osiagajaca 48,50C, nigdy przedtem nie odnotowana w historii medycyny; zdolnosc odczytywania mysli innych osob i przepowiadania przyszlosci; ekstazy; rozmowy z umarlymi; wizje istot nadprzyrodzonych; nadzwyczajny dar nawracania (jak w przypadku kilku slynnych postaci ze swiata kultury); wreszcie niezliczone i glosne uzdrowienia. Wszystko to opowiedziane zostalo jezykiem jasnym i potoczystym. Zaskakujace fakty, relacje naocznych swiadkow, pamietniki, listy, poufne sprawozdania skladaja sie na mozaike wydarzen racjonalnie niewytlumaczalnych, a przy tym niesamowicie wciagajacych.



"Brat ze stygmatami" spedzal wieksza czesc swego czasu w konfesjonale. Nie wyglaszal ani kazan, ani wykladow, ani tez nie byl misjonarzem. Wysluchiwal spowiedzi osob zwracajacych sie do niego o duchowa porade. Byl "lekarzem dusz". Kazdego dnia przy konfesjonale Ojca Pio dokonywaly sie nawrocenia, nadzwyczajne cuda, ktore na zawsze pozostana w ukryciu przed ciekawoscia ludzka. Czasami jednak, kiedy dotyczyly one bardzo znanych osob, dzialy sie jakby na oczach ludzi, stawaly sie publiczna tajemnica.

"Ojcze, nie wierze w Boga" - powiedzial mu kiedys pewien mezczyzna. "Coz, moj synu, za to On wierzy w ciebie" - odparl mu z usmiechem Ojciec Pio.

Inny znowuz rzucil mu sie do stop i z twarza w dloniach powtarzal: "Ojcze, strasznie grzeszylem". Zakonnik, glaszczac penitenta po wlosach, powiedzial: "Moj synu, zbyt duzo Go kosztowales, by cie teraz mial opuscic".

"Idac razem z Ojcem Pio, moglem zamienic z nim pare slow. Sadze jednak, iz byla to najdluzsza z wszystkich moich rozmow, poniewaz rozpoczety wtedy dialog trwa nieprzerwanie".