Tadeusz Rolke Moja namietnosc

Swiadek epoki? Za malo powiedziane: Tadeusz Rolke to swiadek kilku epok, w dodatku wyjatkowy, bo wszystkie utrwalil na swych fotografiach, a pierwszy aparat kupil w szkole od kolegi w 1944 roku jako pietnastolatek.

Pasjonujaca lektura tej autobiografii, opowiedzianej Malgorzacie Purzynskiej z bezpretensjonalnoscia i szczeroscia, chwilami po prostu zatyka czytelnika i dowodzi, ze nie zastapi jej zaden album ze zdjeciami. Kazde zdjecie ma przeciez swoja historie nie mowiac o tych, ktore nie zostaly zrobione! W dodatku Tadeusz Rolke obdarzony jest fenomenalna pamiecia, a lekkosc narracji nie pozwala uwierzyc w wyznanie: nie jestem literatem, zeby opisywac swiat slowami. Wielowatkowa, pelna anegdot opowiesc o pracy i zyciu towarzyskim, przede wszystkim w Peerelu, do ktorego - mimo wielu pieknych wspomnien - mistrz nie ma sentymentu, podkreslajac jego absurd i nieprzewidywalnosc.

Tadeusz Rolke mowi o sensie fotografii i zmieniajacym sie sprzecie, o slawnych i zapomnianych ludziach, ktorych spotykal z obu stron obiektywu. Takze o swoich kobietach mistrz fotografii mowi szokujaco szczerze, ale i o sobie opowiada bez zadnej taryfy ulgowej, z imponujacym dystansem!

Zycie i praca Tadeusza Rolke to prawdziwa kapsula czasu, a trescia jego zycia byly i sa piekne kobiety, artysci i fotografia. Ta ostatnia jest jednak chyba najwazniejsza "Fotografia to moja namietnosc, pasja i powolanie" - mowi w tej ksiazce Tadeusz Rolke.

Chris Niedenthal