Jesien (CZTERY PORY ROKU)

Nieznane oblicze literackiego wojownika
Nowa seria Karla Ovego Knausgarda
Jest ciepla sierpniowa noc, schylek lata i zarazem poczatek niezwyklej znajomosci. Ona ma przyjsc na swiat za szesc miesiecy. On ma juz troje dzieci, zone i dom. Ma tez olbrzymie poklady czulosci i niebywaly talent literacki, podziwiany przez miliony czytelnikow na calym swiecie. Obydwu tym cechom daje upust w intymnej historii o zyciu i milosci do swiata, pisanej z mysla o nienarodzonym dziecku.
"Chce pokazac Ci nasz swiat takim jaki jest: drzwi, podloge, kran i zlew, fotel ogrodowy tuz przy murze pod oknem kuchennym, slonce, wode i drzewa. Bedziesz przygladac mu sie po swojemu, bedziesz doswiadczac go po swojemu, gromadzic swoje wlasne doswiadczenia i wiesc wlasne zycie, wiec to oczywiste, ze przede wszystkim robie to dla siebie: pokazujac Ci swiat, moja malenka, przekonuje sie, ze warto zyc".
Podczas gdy w autobiograficznym, kultowym juz, cyklu Moja walka Knausgard z epickim rozmachem przedstawia nieustanna szamotanine z rzeczywistoscia, seria Cztery pory roku, ktora otwiera Jesien, uderza w czytelnika nieznanym obliczem pisarza, ktory potrafi cieszyc sie swoimi dziecmi, praca wokol domu i chwilami spedzonymi z najblizszymi. To empatyczna opowiesc o tym, co najprostsze, a zarazem najwazniejsze i najpiekniejsze w zyciu; o tym, w czym tkwi jego najwieksza magia.
Tekst Karla Ovego ilustruja wyjatkowe grafiki autorstwa Vanessy Baird, jednej z najbardziej rozchwytywanych wspolczesnych artystek norweskich.
To najwiekszy hold dla rodzicielstwa, jaki kiedykolwiek czytalem. Najwieksza pochwala zycia, ktore na co dzien wydaje nam sie pasmem udrek, nudy, banalu, rutyny, a tutaj pokazuje przeciez swoja nieraz okrutna, ale zawsze piekna twarz. Po tej lekturze nalezaloby wlasciwie porzucic dotychczasowe zycie, pelne bzdur, przejmowania sie rzeczami niewartymi nawet spluniecia, toczenia awantur o sprawy niegodne jednego slowa, zycia przepelnionego uczuciami niskimi i wypreparowanego z uczuc najwyzszych. Knausgard w pewnym sensie ratuje nasze dusze. Krzysztof Varga, "Gazeta Wyborcza"