Bilinçaltınızdan Gelen Ebeveyn

Anlamsiz seylere öfkelenirken buluyorum kendimi.

Cocuklarima böyle davranmamin yanlis oldugunu biliyorum ancak kendime engel olamiyorum.

Kendime söz veriyorum ama buna ragmen her gün öfke patlamasi yasiyorum.

Asla annem gibi olmayacagim, derdim ama gittikce anneme benziyorum.

Bazen bir gülüs, bir bakis, bir el hareketi sinirlenmeme yetiyor.

Anneme ve babama simdi hak veriyorum.

Iyi ki zamaninda bana o cezalari vermisler, aksi halde bu konumda olmam mümkün olmazdi.

Cocukluguma dair pek bir sey hatirlamiyorum.

Cok mutlu bir cocukluk gecirdim, hic travmam yok.

Ebeveynlerimizin zamaninda pedagoji mi vardi

Aslinda ebeveynlerim iyi insanlar ama o dönemde cehalet varmis.

Biliyorum ama uygulayamiyorum.

Bu cümleler yasaminizda ne siklikta yer aliyor Hayatinizda tekrar edip duran döngüler mi var Her seferinde cocugunuzla yemek, uyku ya da ödev gibi konularda birbirine benzeyen tartismalar mi yasiyorsunuz

Iliskilerinizde hep ayni konularda tartismaktan biktiniz mi Tüm bu döngüler bilincaltinizin kader adi altinda karsiniza cikmasi olabilir mi

Kendi icinizde bir yolculuga cikmaya, bilincaltinizin anlatmaya calistiklarini duymaya ve bu farkindaliklarla kendi üzerinizde calisip hayatinizi dönüstürmeye ne dersiniz