Telli Dastar

Ihtiyar, pencerede yoktu. Perdenin arkasina saklandigini düsündüm. Yari acik cami yavasca
ittim. Yoktu. Duvardaki resmini gördüm önce. Küflü cerceveden sizan nem, resmi sarartip
geriye burusuk bir yüz birakmisti. Saci, yüzü, hatta gözleri net degildi. Odadaki her sey gibi
resim de eskimisti. Tavandan sallanan karanlik ampul kendini aydinlatabiliyordu sadece.
Esyalari ve bizi nasil öldürecegini secmisti ihtiyar. Her seyin üstünde bir hakimiyeti vardi ve
gülümseyerek cürütüyordu bizi.
Bacalardan gökyüzüne yükselen kirli dumanlar, yari karanlik evler, merakli ve tedirgin
mahalleliler, agaclarin tepesinde kanat cirpan telasli kuslar ve öykülerdeki kahramanlarin
arasina birer gölge gibi sokulan yabancilar... Telli Dastar, satirlarinda tasidigi esrarin okuyucu
tarafindan cözülmesini düsleyen hikayelerle dolu.