Emare - Sarmasik: Sarmaşık

Hissediyorum.

Avuclarimda hatirlamadigim gecmisimin silik lekeleri, simdinin acili izleri, gelecegimde ölümün
emareleri var; ellerimde tuttugum papatyalarin dallarinda avuclarimdaki yetimler idam ediliyor.

Görüyorum.

Karsimda sonbahari animsatan kurumus yaprak sarisi gözlerle bir adam bana bakiyor, omuzlarindaki
kuklasi oldugu ipler kesilmis fakat hemen yanindaki cocuklugunun ipleri parmaklarinda duruyor.
Yapraklar kalbimin üzerinde daha fazla soluyor, onun kalbinin atislari benim papatyalarimi canlandiriyor.

Duyuyorum.

Insanlar ölüm cigliklari atiyor, tam ileriden korkutucu bir cellonun sesi yükseliyor; ses, nester gibi
bileklerimdeki sarmasiklara saplaniyor ve dudaklarima yasladigim mizikadan zehir akiyor. Gökyüzünden

birkac damla düsüyor.
Korkuyorum.

Gökyüzünde ailem var, ailemin gözyaslari yeryüzüne düserken su degil, kan akiyor. Mezarlari,

avuclarimin icine doluyor.
Boguluyorum.

Bir el bana uzaniyor, avuclarinin icinde kader cizgileri olmadigini görüyorum ama o eli simsiki
tuttugumda sonbahari animsatan gözler gecmisimde silik bir ani oluyor, zihnimin icinde artik

yasayamiyorum.

Hissedemiyorum, göremiyorum ama duyuyorum; o elin sahibi bana sessizce fisildiyor
Cocuklugumuz tohumumuzdur, tohumumuza kim su verdiyse o sekilde

büyür ve yetisiriz.