Ulasilmaz

Biz, ayni rengin iki farkli tonuyduk.

Bir yanda soguk bir gecenin üzerine dökülen ay isigi, diger yanda kar yagarken bile parildayan bir günes...

O ve ben, birbirinden uzak ama aslinda bir o kadar yakin iki kisiydik.

O ates, ben baruttum.

Temasimiz son derece yakici olabilirdi ve birbirimizden uzak durma ihtimalimiz, bir buzulun ortasinda can cekisen kivilcim kadar yetersizdi.

Kimisi buna kader diyebilirdi, kimisi tesadüf...

Ne söylendiginin önemi yoktu; su noktada önemli olan tek sey atesin kuvvetiydi.